Mijn naam is Linda. Vandaag ben ik 34 jaar, gelukkig getrouwd en moeder van twee geweldige kinderen. Ik woon in Florida en ben volop bezig met mijn masteropleiding, met de hoop om daarna een PhD te behalen. Mijn leven is nu prachtig – meer dan ik ooit had durven dromen. Maar dat is niet altijd zo geweest.

‍

Op mijn veertiende kwam ik aan bij Ons Kinderhuis. Ik was een verloren, gekwetst meisje dat het leven niet meer zag zitten. Pijn was het enige wat ik kende. Maar op die dag begon alles te veranderen. Ik leerde wat het betekende om deel uit te maken van een familie, om een thuis te hebben. Ons Kinderhuis was zoveel meer dan alleen een plek om te wonen. Het was een redding, keer op keer.

‍

We kregen er niet alleen een veilige plek, maar ook iemand die altijd naar ons luisterde, iemand die er onvoorwaardelijk voor ons was. Dankzij een speciaal programma leerden we hoe we zelfstandig konden worden: omgaan met geld, koken, opruimen, voor onszelf zorgen. We werden voorbereid op het echte leven, stap voor stap. Er was gelukkig ook ruimte voor plezier. Tijdens de vakantieperiodes en weekenduitjes hebben we soms zoveel gelachen dat onze buik ervan pijn deed. Sommige van die herinneringen koester ik nog steeds als de mooiste uit mijn jeugd. Voor de buitenwereld was Ons Kinderhuis misschien gewoon een organisatie, maar voor mij was het een thuis. Een plek vol vriendschap, warmte en onvoorwaardelijke steun.Natuurlijk was niet alles altijd even gemakkelijk. We waren tieners, elk met onze eigen rugzak en onze eigen strijd. Maar juist dat maakte ons sterk. Het creëerde een band die een leven lang meegaat. Tot op de dag van vandaag heb ik nog contact met de begeleiding van Ons Kinderhuis.

‍

Dankzij hen ben ik wie ik nu ben. En daarvoor zal ik altijd dankbaar zijn!