Enkele jaren geleden, op 59-jarige leeftijd, kwam ik zonder werk te zitten. Werkloos zijn zit niet in mijn aard, dus begon ik volop te solliciteren. Toen ik de vacature bij Vzw CAS, toen nog Ons Kinderhuis tegenkwam, voelde ik meteen dat deze functie mij op het lijf geschreven was. Dus waagde ik mijn kans.

‍

Ondanks mijn ruime ervaring voelde ik toch enige onzekerheid tijdens het sollicitatieproces. Op 59-jarige leeftijd vraag je je af of je nog een kans krijgt. Ook bij Ons Kinderhuis hebben ze even getwijfeld, maar uiteindelijk kreeg ik de mogelijkheid om aan de slag te gaan. Mijn collega’s waren vaak jonger dan mijn eigen kinderen, maar dat vormde voor mij geen probleem. Luisteren en openstaan voor anderen is een belangrijke eigenschap. Bovendien leerde ik veel van mijn jongere collega’s, terwijl zij op hun beurt konden profiteren van mijn jarenlange ervaring in de bedrijfswereld. Zo ontstond een mooie wisselwerking.

‍

Toch moest ik me aanpassen. Het contrast tussen de harde bedrijfswereld en de sociale sector was enorm. Vaak viel mijn mond open van verbazing: de werkomgeving was zo anders. Maar ik werd met open armen ontvangen. Mijn inzet en verbeteringen in de werkomgeving werden gewaardeerd en ik voelde me echt thuis. Geen stress, geen werkdruk, maar een job die ik met plezier deed, fijne collega’s en de kinderen… Ik omarmde alles.

‍

Helaas besliste mijn gezondheid anders. Een zware rugoperatie dwong me om met pensioen te gaan. Niet omdat de organisatie dat vroeg, maar omdat ik niet wilde dat mijn operatie de werking zou beïnvloeden. In goed overleg werd deze beslissing genomen, met het beste voor het huis in gedachten. Het afscheid in oktober tijdens mijn pensioenviering was emotioneel. Ik had moeite met loslaten en wilde dat eigenlijk niet. Daarom beloofde ik dat, als mijn operatie goed verliep en zolang mijn schminkdoos niet leeg was, ik vrijwilligerswerk zou komen doen.

‍

Het lijkt erop dat er voor mij gebeden is, want de operatie verliep voorspoedig. Al in januari kon ik starten als vrijwilliger bij de administratie en boekhouding. Iedereen was blij mij terug te zien. Ze waren dankbaar dat ik kon helpen met jaarlijkse taken, het opleiden van een nieuwe collega en het beantwoorden van vragen over de boekhouding. Ik kreeg zelfs het vertrouwen om de administratie en boekhouding van een andere, aan Vzw CAS verbonden vzw te ondersteunen. Dit gaf mij niet alleen een mooie uitdaging, maar ontlastte ook een collega.

‍

Het vrijwilligerswerk biedt mij bovendien de kans om te blijven leren. De digitale wereld ontwikkelt zich razendsnel en ik wil up-to-date blijven met nieuwe technologieën en wetgeving. Dankzij Vzw CAS kan ik hierin mee evolueren, zelfs als vrijwilliger.

‍

Dat Vzw CAS zijn vrijwilligers waardeert, is overduidelijk. Regelmatig worden we in de bloemetjes gezet en het bestuur en beleidsteam vergeten ons niet. Mijn leven na mijn pensioen heeft een nieuwe invulling gekregen. Het was even zoeken naar een nieuw ritme, maar het vrijwilligerswerk bij Vzw CAS wil ik niet meer missen. En mijn schminkdoos? Die vul ik regelmatig aan, zodat hij niet leeg raakt. 😊

‍